Tot honderd geteld ...

Sinds september volg ik Arabische les. Makkelijk is dat dus niet. Dit jaar is het voornamelijk gesproken Arabisch, in een (fonetische) transcriptie dus. Het zijn leuke lessen, minder leuk is wel al die woordjes van buiten leren. We kunnen nu toch al tot 100 tellen. Om te oefenen schrijf ik dat thuis op mijn bord, zie hier de telwoorden:

The Da Vinci Code

Gezien zelfs ik op 1 november verlof heb, gisterenavond een film gehaald in Videotheek Muide. Vaak zijn er films die ik wel wil gezien hebben, maar die ik toch geen bioscoopticket waardig acht: The Da Vinci Code is er zo een van. Al bij al, geen slechte film: redelijk onderhoudend, op het einde wordt het wel nogal voorspelbaar maar dat ligt nu eenmaal in de lijn van de verwachtingen. Tom Hanks en (vooral) Ian McKellen zetten goede prestaties neer. Helaas zijn de Franse politie figuren nogal karikaturaal (het geeft de film een nogal hoog Taxi-gehalte).

Het verhaaltje is weinig origineel: er gaan al eeuwen verhalen de ronde over Maria-Magdalena en Jezus. Zeggen dat die twee getrouwd waren en een kind hebben gehad, is nu weer niet zo'n schok. Jezus zou aan Maria-Magdalena (en niet aan Petrus) gevraagd hebben de Kerk verder te zetten. De Katholieke Kerk heeft het echter niet zo op zelfstandige vrouwen begrepen en maakt al eeuwen jacht op de nakomelingen van Maria-Magdalena (en Jezus). Er wordt nog wat gerommeld met codes en verborgen bergplaatsen, de Tempeliers en de Heilige Graal worden er ook nog bijgesleurd.

Opus Dei komt ook in de film voor, maar heeft - deze keer - niets te maken met alle duistere praktijken. Die worden gepland door het Schaduw Concillie van bisschoppen.

Ik heb mij maandenlang afgevraagd waarom bij God iedereen op de trein dat boek zat te lezen. Het mysterie blijft ...